وینگ چون

وینگ چون در سال‌های اخیر بسیار معروف شده و طرفداران بسیاری جذب خود کرده است. این امکان وجود دارد که علت اصلی معروفیت این رشته رزمی، بروسلی باشد. بروسلی آموزش این هنر رزمی را تحت نظر استاد ایپ‌من در رشته وینگ چون آغاز کرد و بعد از آن با ترکیب فنون این رشته و رشته‌های دیگر، هنر رزمی جیت‌کاندو را پایه‌گذاری کرد.

وینگ چون ورزشی است که در آن تقریباً از تمام نقاط بدن برای ضربه زدن استفاده می‌شود و سعی بر این است که ضربه از کوتاه‌ترین مسیر به حریف زده شود. بیشترین ضربات در این رشته ضربات تیغه و قسمت بیرونی کف دست می‌باشد.

معنی و تاریخچه وینگ چون

وینگ چون به معنی «مناجات بهاری» یا «بهار جاودانه» است. این هنر رزمی یکی از محبوب‌ترین و بهترین سبک‌های هنرهای رزمی چینی می‌باشد. طبق روایت‌ها، ریشه اصلی این رشته از راهبه‌های معبد شائولین به نام نگ مویی که نقشی کلیدی در طراحی این سبک و آموزش آن به زنی جوان به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) داشت، سرچشمه می‌گیرد.

مهم‌ترین هدف وینگ چون، واقع‌گرایی در سیستم دفاع شخصی است. وینگ چون به جای تأکید بر تکنیک‌های مبارزه، به اصول انرژی و مبارزه تکیه می‌کند. ایده اصلی این است که تحت فشار و استرس، مبارزه غیرممکن است که از طریق بینایی جهت دقیق و سرعت یک حمله را تشخیص داده و تصمیمی هوشمندانه با استفاده از روشی مؤثر در مقابل حمله حریف اتخاذ کنید.

اصول مبارزه در وینگ چون

• برو جلو: سریع به منظور تماس با بدن حریف پیشروی کنید و از رفلکس‌های آموزش‌دیده در چی سائو استفاده نمایید.
• به حریفت بچسبید: اگر در ابتدای مبارزه نتوانستید به حریف ضربه وارد کنید، به او بچسبید.
• در برابر نیروی بزرگ‌تر تسلیم شوید: به‌جای مقابله با نیروی حریف، باید از نیروی او بهره ببرید.
• حریفت را تعقیب کنید: در صورتی که حریف عقب‌نشینی کرد، باید به حرکت خود ادامه دهید و او را تحت فشار قرار دهید.

چی سائو و لات سائو

چی سائو یا «دستان چسبان»، یک اصل و تمرین است که برای توسعهٔ رفلکس‌های خودکار و عکس‌العمل‌های غیرارادی در مبارزه استفاده می‌شود. این تمرین در منطقه‌ای انجام می‌شود که مبارز با حریفش در تماس است.

لات سائو یا «دستان غلتان»، به تمریناتی اطلاق می‌شود که در آن دو هنرجو با یکدیگر تماس برقرار می‌کنند و تکنیک‌های مختلف را اجرا می‌کنند تا فشار و شدت حرکت بدن حریف را احساس کنند.

فرم‌های وینگ چون

وینگ چون شامل چندین فرم است که هر کدام مرحله‌ای از یادگیری را تشکیل می‌دهند:

• سیو نیم تائو: اولین فرم وینگ چون که به هنرجو کمک می‌کند اصول اولیه را یاد بگیرد.
• چام کیو: دومین فرم وینگ چون که شامل حرکات دفاعی و هجومی دست و پا می‌باشد.
• بیو جی: فرم‌های پیشرفته و تکنیک‌های دست باز را در بر می‌گیرد.
• آدمک چوبی: تمرین با ستون چوبی که جایگزین حریف فرضی می‌شود.

تاریخچه وینگ چون

وینگ چون یک ورزش رزمی چینی است که برای اولین بار توسط استاد ایپ من از چین خارج شد. پس از حمله ژاپن به چین، استاد ایپ من در سال ۱۹۴۹ از فوشان به هنگ‌کنگ سفر کرد و اولین باشگاه وینگ چون را در آنجا دایر کرد.

پس از مرگ استاد ایپ من، شاگردان ایشان مانند لئونگ تینگ این هنر را گسترش دادند و سازمان‌های مختلفی تشکیل دادند. در حال حاضر، این سازمان در بیش از ۶۰ کشور دنیا شعبه دارد و بیش از ۱٫۰۰۰٫۰۰۰ هنرجو در سراسر دنیا دارد.

وینگ چون در ایران

وینگ چون در ایران در سال ۱۳۷۲ توسط فیروز قهرمانی وارد شد و از آن زمان تا به امروز گسترش یافته است. پس از مدت‌ها، سیفو شیرویه حسن‌زاده مسئولیت وینگ چون در ایران را بر عهده گرفت.

دقت خانم‌ها در زمان رفت و آمد و مکان‌های عبور و مرور

دختران و خانم‌ها باید علاوه بر آشنایی با فنون دفاع شخصی، در زمان رفت و آمد و مکان‌های عبور و مرور و نوع پوشش خود دقت کنند تا از خطرات جلوگیری کنند.

آشنایی با فنون دفاع شخصی به خانم‌ها آرامش می‌دهد و این آگاهی به آن‌ها کمک می‌کند تا در شرایط خطر، به‌درستی از خود دفاع کنند.