اهداف اصلی این کار افزایش دمای عمومی بدن و عضلات عمیق می باشد تا قدرت کشانی در بافت های کلاژنی بالا رفته و امکان انعطاف پذیری بیشتری را در بدن ایجاد کند. با این کار احتمال پارگی های عضلانی و پیچ خوردگی های رباطی کاهش پیدا کرده و به پیشگیری از دردهای عضلانی نیز کمک می کند. هنگامی که دمای سلول ها افزایش پیدا می کند. همگام با آن در فرآیند های متابولیکی داخل سلول ها نیز ازدیاد سرعت متقابل روی خواهد داد، زیرا اینگونه فرآیند ها وابسته به حرارت و دمای سلولی می باشند.
در برابر یک درجه افزایش دمای داخلی، تقریباً معادل ۱۳% ازدیاد سرعت متابولیسم ایجاد می شود. در دما های بالاتر آزاد شدن اکسیژن از هموگلوبین و میوگلوبین ها با سرعت و میزان بیشتری میسر شده و میزان جریان خون بالا می رود و چسبندگی عضلانی کاهش می یابد که این پدیده باعث بهبود اکسیژن رسانی در خلال فعالیت خواهد شد. سرعت انتقال تکانه های عصبی نیز افزایش می یابد. به کارگیری دستجات عضلانی قبل از به کارگیری آنها در فعالیت های قدرتی به بهبود عملکرد فرد منجر خواهد شد.
اگر در یک واحد حرکتی ابتدا بار کاری نسبتاً بالایی اعمال شده و سپس فعالیت اصلی به عضله تحمیل شود، احتمالاً انگیزه بیشتری حاصل خواهد شد که در مجموع نتیجه آن، افزایش ظرفیت فعالیت بدنی در شخص ورزشکار خواهد بود.
برای اینکه فرآیند گرم کردن، بدن را به حالت آماده دربیاورد حداقل پانزده تا سی دقیقه وقت لازم است که در این مدت دمای بدن افزایش می یابد و تغییراتی در فیزیولوژی بدن ایجاد می شود که شامل: افزایش دسترسی عضلات به شبکه های مویرگی به منظور آمادگی برای فعالیت بیشتر و فراهم نمودن قند خون و آدرنالین موردنیاز. مدت زمان لازم برای اینکه بدن به طور رضایت بخشی گرم شود برحسب وضعیت فرد متغیر است و با بالا رفتن سن افزایش می یابد.