بیماری انسداد ریوی مزمن با اثرات غیر قابل برگشت در عملکرد ریوی همراه است. در مرحله پیشرفته این بیماری تنفس دردناک تر و به تدریج بدتر شده و احتمالا تنگی نفس طاقت فرسایی به همراه خواهد داشت. هم زمان با افزایش شیوع بیماری انسداد ریوی مزمن باعث شده علاقه به بررسی و تحقیق در مورد آن افزایش یابد.
اخیرا یک اجماع در مورد اهمیت توانبخشی به عنوان یک روش درمانی در بیماران ایجاد شده است. تقریبا به این نتیجه مشخص رسیده اند که دارو درمانی برای درمان این بیماری کافی نیست. با تشدید بیماری سطح عملکرد فرد کاهش می یابد. تنگی نفس فزاینده احتمالا در حرکت کردن به اطراف بیمار را مضطرب می کند و در نتیجه بیمار فوق العاده بی تحرک می شود. بی تحرکی موجب از دست رفتن آمادگی جسمانی و آتروفی سیستم عضلانی شده که این عوامل بر وخامت این بیماری و تنگی نفس می افزایند. چرخه ای خطرناک ایجاد می شود کهموجب تضعیف اجزا اصلی آمادگی جسمانی ، تشدید تنگی نفس، اضطراب و گوشه نشینی(از جامعه مجزا شدن) می شود. فرایند توانبخشی این چرخه خطرناک را از طریق فعالیت و تمرین بدنی، حمایت های روانی و تشکیل شبکه هایی در بین بیماران از بین می برد.
شواهد و تجویز فعالیت بدنی
اثرات سودمند فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به انسداد ریوی به خوبی اثبات شده است. تمرین استقامتی به مدت 4 هفته ، کیفیت زندگی بیماران را با کاهش خستگی و تنگی نفس بهبود می بخشد و مشاهده شد که فعالیت بدنی می تواند آمادگی بدنی بیماران مبتلا به انسداد مزمن و احساس تنگی نفس ین بیماران را بهبود دهد. ورزش باعث می شود بیمار دارای یک کیفیت زندگی بهتر و وابسته به تندرستی و سلامت و حس کنترل بیماری را در شرایط خاص دارد. و این را هم بدانید که برنامه های توانبخشی موجب کاهش تنفس و در نتیجه حفظ انرژی می شود. طی مطالعات انجام شده تاثیر اکسیژن درمانی همراه با تمرین بدنی شدید در بیماران مورد برزسی قرار گرفته است. اگر بیماران در طول تمرین دچار هیپوکسی یا کاهش اشباع هموگلوبین شدند پیشنهاد می شود در حین ورزش یا تمرین اکسیژن برایشان فراهم شود. تمرینات ویژه عضلات تنفسی موجب بهبود استقامت عضلات تنفسی (هم دم و هم باز دم) می شود. نا گفته نماند فعالیت ورزشی کیفیت زندگی وابسته به سلامت را بهبوئ می بخشد.
تمامی بیماران مبتلا به انسداد روده مزمن نه فقط در وضعیت حاد از شرکت کردن در تمرینات ورزشی سود می برند. از این رو برای هر بیمار باید بر طبق شرایط و با نظارت برنامه ریزی صورت گیرد. و بهتر است راه رفتن و دوچرخه سواری در اغلب زمان ها در برنامه بیماران باشد.
انجام فعالیت بدنی یا ورزش کردن
بیماران باید بطور روزانه در سرعتی که میزان فعالیت آنها معادل شدت متوسط باشد راه بروند. مسافت راه رفتن نیز باید به تدریج افزایش یابد. این طول زمان راه رفتن بیمار طبق زمانی که بیمار قادر به راه رفتن است تعیین می گردد. بیماران باید تمرین راه رفتن را 2 بار در هفته به مدت 7 هفته و در ادامه بعد از تایید پزشک و معاینه هر 3 ماه یکبار، به تمرینشان ادامه دهند. در این مدت می توانند در فعالیت ورزشی مثل ژیمناستیک با دوچرخه کارسنج را دارند. تمرین را ه رفتن باید به وسیله آزمون آمادگی جسمانی برزسی و ارزیابی شود. بیمار باید سوابق تنگی نفس و مدت زمان راه رفتن روزانه خود را ثبت کند. هدف اصلی افزایش مسافت راه رفتن می باشد. این تمرینات ورزشی باید برای همیشه ادامه داشته باشد.
و باید دانست موارد منع مطلق فعالیت ورزشی در بیماران انسداد ریوی مزمن وجود ندارد.