آرتروز شایع ترین بیماری مفصلی و یکی از رایج ترین بیماری های مزمن است. تقریبا هر فردی در سنین بالای 60 سال به نوعی علائم آرتروز را حداقل در یکی از مفاصل بدنش نشان می دهد.آرتروز ران یا زانو به وسیله یکی از عکس های رادیولوژی تشخیص داده می شود و در بین 70 درصد از افراد مسن بیش از 65 سال شایع می باشد.
از دست دادن غضروف مفصلی یکی از علل اصلی در سبب شناسی آرتروز می باشد که با تغییر شکل مفصل، سخت شدن استخوان ، کوچک شدن کپسول مفصلی، آتروفی عضلات و التهاب کپسول سینوویال در درجات مختلف همراه است. از طریق علائم بالینی و رادیولوژی بیانگر کاهش فضای غضروفی است که موجب کاهش غضروف مفصلی می شود. قبل از اینکه این تغییرات قابل تشخیص شود هر زمان که به به مفصل بیمار فشار وارد شود و یا آنرا حرکت دهد احساس درد می کند. با گذشت زمان بیمار دچار دردهای در حالت استراحت و ورم مفصلی می شود.
به جهت وجود درد بیمار فعالیت بدنی اش را محدود می کند که نتیجه آن کاهش قدرت عضلانی بیمار و آمادگی بدنی او می باشد.آرتروز با سن بالا،اضافه وزن و عملکرد عضلانی ضعیف ارتباط دارد. ابتلا به این بیماری در بین افراد نوجوانی که به مفاصل خود فشار و کشش نامناسب وارد
می کنند (شرکت در ورزش های رقابتی و حرفه ای) و در آسیب های مفصلی شایع می باشد. در حال حاضر یک اجماع بین المللی وجود دارد که تمامی اشکال آرتروز باید از طریق تمرینات ورزشی درمان شوند. هدف اولیه انجام فعالیت بدنی افزایش قدرت عضلات در اطراف مفاصل مورد نظر است به ویژه مفاصل زانو.
شواهد تجویز فعالیت ورزشی
نتایج نشان داده بیماران مبتلا به آرتروز که تمرین بدنی داشته اند نتیجه خوبی دریافت کرده اند. در مطالعات انجام شده نتایج تمرینی متفاوت بوده و شامل برنامه های قدرتی و تمرینات هوازی می باشد. تمرینات بدنی اثرات سودمندی بر استقامت بدنی و قدرت عضلانی این بیماران داشته است.
در مطالعات دیگری 250 بیمار پیش از 60 سال مبتلا به آرتروز زانو و ناتوانی در انجام فعالیت های روزانه مورد برزسی قرار گرفته اند. نتایج بیانگر نقش فعالیت ورزشی بعنوان روشی موثر در پیشگیری از ناتوانی در انجام فعالیت های روزانه در افراد مسن مبتلا به آرتروز زانو می باشد. در مطالعه دیگری مشاهده شده که فعالیت بدنی همراه با کاهش وزن اثرات مطلوبی بر درد ، ناتوانی و عملکرد بیماران دارد. علاوه بر این اثرات مثبت تمرین در خانه و درمان فیزیوتراپی همراه با فعالیت بدنی تحت نظارت بر درد و عملکرد بیماران می باشد.
نوع و مقدار فعالیت ورزشی
همانطوری که در بالا ذکر شده است طبق مطالعات انجام شده تمرینات قدرتی عملکرد مفصل و سطح زندگی روزانه را بهبود بخشیده و از درد می کاهد. و ارائه بازخورد و حمایت های روانی از طرف همسر بیمار اثر تمرین را در طولانی مدت افزایش می دهد.هر دو شکل تمرینات پویا و هم طول بر درد و عملکرد بیماران اثرات سودمندی دارند. تمرین استقامتی به نظر نمی رسد اثر مستقیمی بر مفاصلی که تحت تاثیر آرتروز هستند داشته باشد ولی بیماران باید تمرینات استقامتی را به منظور پیشگیری از دیگر بیماری ها انجام دهند.
سازو کارهای احتمالی عملکرد فعالیت ورزشی
تمرین بوسیله پایدار کردن مفاصل مبتلا به آرتروز از طریق افزایش قدرت ساختار عضلانی اطراف مفصل عمل می کند. فعالیت بدنی می تواند روند پیشرفت بیماری را از طریق تقویت عضلات متوقف کند.تمرین استقامتی عملکرد بدنی بیماران را افزایش داده و از وزن آنها کم می کند. و به همین دلیل به آنها کمک میکند تا از عهده کارهایشان بهتر برآیند.
مواد منع فعالیت های ورزشی
در موارد التهاب مفصلی شدید ، مفصل آسیب دیده را باید تا زمانیکه دارو و درمان آن ادامه دارد باید استراحت داد. چنانچه پس از تمرین درد افزایش پیدا کرد تمرین را باید متوقف کرد و برنامه تمرینی باید تغییر داده شود. در مورد نوجوانان مبتلا به این بیماری این موارد باید رعایت شود: ورزش های که فشار زیادی به مفاصل می آورند و به شکل نیروهای فشاری و محوری و چرخشی می باشند نباید انجام شوند. این ورزش ها شامل: بسکتبال، فوتبال، هندبال و دویدن با شدت بالا دوهای سرعتی ، بر روی سطح سفت و غیره می باشد.