Jeet Kune Do جیت کان دو
مبتکر این سبک (بروسلی) است که یکی از بزرگترین رزمی کاران تاریخ می باشد. او این رشته را برای مقابله با درگیری ها و مبارزات ابداع کرده و در آن از بهترین حرکات که دارای بیشترین قدرت آسیب رسانی می باشد استفاده کرده است.جیت کان دو یکی از ورزشهای رزمی سرزمین چین می باشد که توسط بروس لی، کونگ فو کار معروف پایه گذاری شد.
بیشتر تکنیکهای این سبک بر پایه هنر رزمی وینگ چون کونگفو طراحی شدهاست، چرا که بروس لی تمرینات کلاسیک رزمی خود را در هنگ کنگ تحت نظر استاد (ییپ من) استاد بزرگ این سبک تعلیم دیده است.
فنون وینگ چون(در جیت کان دو)به شکلی تغییر یافتهاند که کاربردی تر باشد و استفاده از سلاحهای سرد نیز در آن بسیار گستردهتر شده است. بسیاری از ضربات و حرکات سایر هنرهای رزمی بهآن افزوده شده ، به طوریکه برخی جیت کان دو را اولین رشته و الگوی هنرهای رزمی ترکیبی میدانند.
روش استفاده از سلاحهای سرد در( جیت کان دو )بر پایه هنرهای رزمی آقای دان اینوسانتو است که بروس لی با آموزش آن و پیدا کردن اشکالات اساسی در فنون این استاد آن را به شیوه ای با قابلیت کاربردی تبدیل و برای دفاع و حمله تغییرات اساسی زیادی داده است.
بروس لی اعتقاد زیادی به هنر رزمی با استقاده از ضربات دست وپا داشت که از همین رو گفته است:اگر انسانی با چهار دست و چهار پا به دنیا آمده باشد آنوقت می توان گفت که ضربات به شکل پیچیده ای قابل تولید است لذا تا زمانی که اینطور نشده است، فنون کاربردی و اساسی به همین شکل خواهد بود.
بروس لی این هنر رزمی را به نام جیت کان دو نام گذاری کرده است.این رشته را گاهی جان فان جيت كان دو نیز می گویند.اما به نظر خود بروس لی، جيت كان دو هر شخص جيت كان دو خود اوست پس كلمه جان فان را از ابتداي جيت كان دو حذف نمود. و همچنین در مورد لباس هنرجویان باید گفت: در طول دوره آموزشی لباس هنرجویان شامل شلوار سورمه ای و تی شرت سفید و شال است که رنگ شال طی این مراحل تغییر میکند.
در جیت کان دو آموزش به سه طریق از جمله مقدماتی، پیشرفته و حرفه ای صورت می گیرد، البته اساتید دیگری آن را به دو بخش درجه ای و هنری تقسیم کرده اند که بخش هنری بسیار سخت می باشد و نیاز به سالها تلاش و تمرینات سخت دارد. در طول دوره درجه فنی لباس آنها شامل شلوار سورمه ای و تی شرت سفید است و با هر درجه فنی رنگ شالبند تغییر می کند به رنگ های : زرد ، نارنجی ، آبی ، سبز ، قهواه ای ، سورمه ای ، بنفش ، مشکی ، دان یک و . . . می باشد.
یکی از تغییرهای اساسی که بروس لی در سیستم چی سائو وینگ چون انجام داد، که باعث تفاوت میان جیت کان دو و وینگ چون شده است، شکل ایستادن هنگام انجام چی سائو بوده. در وینگ چون پاها روبروی هم و به اندازه عرض شانهها ازهم جدا می شوند، پاشنهها به طرف بیرون و زانوها به طرف داخل قرار میگیرند. از نظر بروس لی این نوع ایستادن باعث کندی و سنگینی حرکت بدن و قسمت زیادی از بدن در معرض ضربه حریف قرار داشته است، به همین دلیل در جیت کان دو، چی سائو با پای راست یا چپ جلو ایستاده و پاشنه پای عقب بالا انجام میشود.
تغییر دیگر بروس لی روی فوک سائو بوده که برخلاف وینگ چون تکنیکهای دست را با پشت دست، ساعد یا بند انگشتان که آن را غیرطبیعی و موجب زخمی شدن فرد میدانست را تغییر داد. و ضربات دست را به سبک بوکسورها اجرا میکرد. بعد از سفر بروس لی از هنگ کنگ و نبودن استاد ییپ من او به فکر ایجاد سبک رزمی افتاد. فکر و ایده جیت کان دو در سال ۱۹۶۵ به ذهن بروس لی خطور کرد.
مبارزه با وان جک مان تأثیر زیادی در فلسفه مبارزه بروس لی گذاشت. با آن که بروس حریفش را به راحتی شکست داد، اما معتقد بود که آن مبارزه بیش تر از حد معمول طول کشیده و او نتوانسته است آنطور که انتظار دارد از تکنیکهای وینگ چون استفاده کند ، بعلاوه او دیگر نمیتوانست به یادگیری و تکمیل هنر رزمی وینگ چون بپردازد چون از نظر مکانی از استادش خیلی دور بود.
او به سیستمی احتیاج داشت تا به شکوفایی هرچه بیشتر داشتههایش بپردازد. به همین خاطر با تاکید بر (کاربردی بودن، انعطاف پذیری، سرعت و کارآمدی) به توسعه سیستم جدیدی پرداخت. او شروع به استفاده از روشهای آموزشی متفاوتی کرد: بدنسازی برای افزایش قدرت، دویدن برای افزایش استقامت، تمرینات کششی برای انعطاف پذیری و بسیاری از روشهای دیگر که او دائماً در حال منطبق کردن با سیستمش بود.
لی بر آنچه که(روش بی روشی) مینامید، بسیار تاکید داشت. ایدهای که بیانگر رهایی از روشهای فرمالیته همان سبکهای سنتی بود. بروس لی احساس میکرد سیستمی که او (جان فان کونگ فو) آموختههای بروس لی از هنرهای رزمی نامیده است، محدود کنندهاست و به همین خاطر آن را به آنچه که با نام جیت کان دو توصیفش کرد، تغییر شکل داد. نامی که بعدها از مطرح کردن آن اظهار پشیمانی کرد چون از نام جیت کان دو نیز ویژگیهای خاصی برداشت میشد که هر سبکی به نوبه خود ادعا میکند، درحالیکه ایده هنر رزمی او خروج از هر گونه عوامل محدود کننده بود.